De glimlach van The Strange Boys.

(Foto: Jorge Chanre onder creative commons)

Gister was ik naar Motel Mozaique in Rotterdam. Daar heb ik leuke bands gezien als Fool’s Gold, Johnny Flynn en Fuck Buttons (!), maar de band die ik die avond heb gezien en mij het meeste bezig heeft gehouden is The Strange Boys. The Strange Boys maken lekkere rommelige garage pop en hebben nummers die vaak niet veel langer duren dan twee minuten (ze speelde in driekwartier ruim vijftien nummers, geheel zonder set-list).

De band speelde erg strak, wat mij verbaasde. Want ik heb nog nooit iemand zo ongelofelijk wazig uit zijn ogen zien kijken als de zanger van The Strange Boys (zelfs Pete Doherty niet). De mondhoeken van alle bandleden stonden standaard naar beneden en ze gaven een erg ongeïnteresseerde indruk. Maar die ongeïnteresseerde indruk in combinatie met het strakke spel, maakte het juist zo’n interessant optreden. Zijn ze dan niet knetter stoned en bezopen? Anders kunnen ze nooit zo spelen, toch? Of maakt het niet uit dat ze van de kaart zijn, spelen ze gewoon altijd zo strak? Ik denk dat het antwoord ergens in het midden zal liggen.

Heel even, halverwege het optreden, valt de zanger uit zijn rol. Hij leek even een klein binnenpretje te hebben en zo veranderde de constant ongeïnteresseerde en bijna verdrietige blik, van de zanger, twee seconden lang in een grote tevreden glimlach. Wat hem deed glimlachen zal altijd een raadsel blijven, maar voor mij was dat het mooiste moment van de avond.

The Strange Boys tijdens een eerder optreden: