Een ode aan: de courgette.

Hoe zo iets bitters toch zo fijn kan zijn.



Het is de must-have in de Mexicaanse keuken, de Franse, de Italiaanse, ach, eigenlijk kan geen enkele keuken zonder een courgette. Dat groene ding dat ik vroeger altijd verwarde met een aubergine. Beide bitter, maar een courgette wint het op zoveel vlakken van de aubergine. Daarom hier een kleine ode.

Courgette’s waarderen komt met de tijd. Vroeger haalde ik ze maar wat graag uit mijn bord omdat zijn lichte bittere smaak nog net iets teveel was voor mijn maagdelijke smaakpappiletjes. In tegenstelling tot deze baby die volgens de titel van het filmpje op dat moment 5 maanden en 3 weken was. Hij heeft echt een stel goede papillen op zijn tong hoor.

Wacht, ik heb er nog zo'n een voor je.

Nu is dat anders. Ik bedoel, een Mexicaanse tortilla zonder courgette is zoiets als Obama zonder zijn zwarte huidskleur: onmogelijk. Dat is inderdaad een gekke metafoor, maar ik wordt gewoon helemaal wauwzers als ik aan courgette's denk.
-

Een ander belangrijk punt van de courgette is dat het zo godsgruwelijk lekker is om deze groene vriend in plakjes te snijden. Alsof je met een warm mes door de zachte boter gaat. Vol overtuiging geeft de courgette zich aan je mes over, om daarna geroosterd, gebakken of gekookt te worden. Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen verzinnen om dit gevoel begrijpelijker te maken, maar om eerlijk te zijn is het onbeschrijfelijk en met niks te vergelijken.
-
En als al dit bovenstaande je nog niet voldoende heeft overtuigd dat de courgette de allerbeste groente is, dan doen deze berichten het wel.

Zelfs in barre tijden laat een courgette je niet in de steek. Een courgette heeft ballen, man.

De courgette is er voor iedereen, groot of klein!

Een courgette heeft verstand van internetbusiness, Hmm.

-

En dan lijkt Hmm mij een mooie afsluiter. Courgette's: hmmmmmmmm.